گل یاس

رفتم جلو گفتم «ببخشید خانوم آتیش داری؟»

هول شد گفت «واسه چی میخوای؟» گفتم «میخوام تکلیفمو با چشات روشن کنم». خندید ، خندیدم.

گفتم «شالت آبیه ، مثه دریاس ، موج داره دریات».

گفت«ینی چی؟»گفتم « پیچ پیچی » خندید ،خندیدم.

دیدم اهل دله، نشستم کنارش ، لش رو نیمکت.

گفتم «همیشه دنبال دلیلی؟» گفت «چطور؟» گفتم «ببین، همین الانم دنبال دلیلی» خندید ، خندیدم.

گفتم «میخندی تو دلم رخت میشورن» گفت «دیوونه ای؟»

گفتم «سرت که پایین بود باد میومد.

یه طره از موهات بیرون بود ، تاب میخورد. دووم نیوردم، دیوونه شدم».

گفت «با این حرفا روزی مخ چنتا دخترو میزنی؟»

خوشم نیومد از حرفش. پا شدم خودمو جمع و جور کردم صاف نشستم.

گفتم «تو ازونایی که وقتی میرن شمعدونیا دق میکنن. صدات مثه بوی بنزین میمونه ، آدم دوس داره همه شو بکشه توی خودش.

ازونایی که همه راها به تو ختم میشن.

خنده‌هات مثه آب میمونه ، بی صداس ولی آرامش میده».

گفت «کلی آدم مثل تو هست، تازه از تو بهترم خیلی هست!»

گفتم «من مهربونم، دیوونه و خل و چلم، جسورم، اینارو هیچ جا با هم نمیتونی پیدا کنی»

سر برگردوندم دیدم کوله ش رو دوششه داره میره.

سعی کردم بین انگشتام بگیرمش.

کوچیکتر میشد. انقدر رفت که نقطه شد.

انگشتام رسیدن به هم. دیگه نبود.

تکیه دادم به پشتی نیمکت ، زل زدم به آسمون.

ابرا شبیه شمعدونیای دق کرده بودن. راستی ! گفت اسمش شهرزاده.

شهرزاد ، روسری رقصنده با باد ،

میروی در یاد ، میشوی غمباد...

پویا رفیعی